Volleyballen iets voor jou? 
Geef je op voor 3 x gratis trainen, Info over lidmaatschapLid worden

Geef je op voor Court crew H1/D1

 

 

 

 

 

 

 

Bestel je pizza voor Super Saturday! 

 

 

 

Volleyballen iets voor jou? 
Flyer (2 t/m 18 jaar)

 

 

 

 

 

 

Ja, ik kom ook naar het wereldcafé ledenraadpleging op woensdag 31 oktober 


 

 

Kom naar het eindfeest op zaterdag 21 april! 

 

 

 

 

 

Laatste Super Saturday op 7 april, bestel een Domino's pizza

 

 

 

 

Nieuw voor peuters en kleuters:
nijntje Beweegdiploma en Sportspeeltuin

 

 

Heren 2 verliest met 2-3 van Pelster/Cito uit Zeist

Heren 2 verloor zaterdag in eigen huis met 2-3 van Pelster/Cito uit Zeist. Lees het wedstrijdverslag van trainer/coach Jorg Radstake.

 

Een knots(te)gekke wedstrijd: angst vs. lef

Dat de service in de top van het herenvolleybal vaak van cruciaal belang is, blijkt ook afgelopen zaterdag tegen Pelster/Cito uit Zeist. Het team dat namelijk serverend aan de set mocht starten, haalde uiteindelijk ook vrij eenvoudig de setwinst binnen. Het ‘geluk’ van de laatste winnende toss voorafgaand aan de vijfde set lag helaas aan Zeister zijde, waardoor we na bijna twee uur volleyballen teleurgesteld over het 2-3 verlies in ons eigen Omnisport alsnog  onze vrijwilligersbijdrage voor de vereniging (in de vorm van bardienst) konden leveren.


Door de herfstvakantie voor de scholen, heeft ook nu weer de competitie voor ons een (extra) week stil gelegen. Helaas heeft deze periode -net zoals de vorige competitievrije zaterdag- er op de trainingen voor gezorgd dat we nu met het blessureleed van twee “enkeltjes” zitten, waarvan gelukkig al eentje langzaam aan op z’n “retour” is. Toepasselijk blijkt, want het is juist de week waar het “Fyra-debacle“ uitgebreid in de media aan bod kwam. Met dezelfde snelheid van deze (mislukte) sneltrein wisselde gedurende de wedstrijd goede en slechte acties, series van punten én frustraties en geluksmomenten elkaar voortdurend af.


Na een energiek begin aan de wedstrijd bleken we met onze zeer jonge basisformatie (bestaande uit een speler van 15 jaar, 19 jaar, twee van 20 jaar, eentje van 21 jaar en twee oudere spelers van 28 en 29 jaar die de gemiddelde leeftijd flink omhoog halen) in staat om uitvoering te geven aan de opdracht: met lef spelen en goede acties samen vieren. Het enige medicijn om met eerder genoemde tegenslagen om te gaan. Zowel vanachter de servicelijn als in de rally bleken we in staat om ons eigen niveau (waartoe we dus als jong team in staat zijn) te realiseren: 25-20 winst.


Helaas bleken we in het tweede bedrijf niet (weer) in staat om de tegenstander, die bekend staat als ‘slow starters’, ons spel op te dringen. We werden bestreden met ons eigen wapen en bleken nauwelijks in staat om onder de druk van de geplaatste floaters uit te komen. We grossierden in angstig spel, een te hoge foutenlast en er stond -zonder dat de tegenstander al teveel energie hoefde te verspelen- binnen de kortste keren 13-25 op het scorebord.


Dat we -na drie plaatsen doorgedraaid te zijn- vanaf het eerste fluitsignaal in de derde set weer compleet bij de les waren, had een ieder die de eerste set gemist had, nooit kunnen bedenken. De     -voor ons- onbegrijpelijke beslissingen van de set ervoor hebben we niet alleen naast ons neergelegd, maar zorgden ervoor dat we weer als team nader tot elkaar kwamen en samen de strijd met de tegenstander aangingen. Met zeer goed spel deze set met 25-16 weten winnend af te sluiten.


Bij de even sets kreeg Cito weer de eerste bal van de tweede scheidsrechter voor de eerste opslag. En ja hoor, … u raadt het wel. Daar waar we bij de start -in tegenstelling tot de tweede set- wel bij konden blijven, kostte het vaak teveel punten om de opslag weer terug te halen. Een “moon- of skyball” waar we in de eerste set -na een prachtige verdedigende actie- zelf ook succes mee hadden, zorgde voor stagnatie in onze inhaalslag de tegenstander weer te achterhalen. De teleurstelling van het verlies in de vierde set (17-25) zijn we helaas dan ook nooit meer te boven gekomen. De uitslag van de laatste set geeft dan ook niet het verschil aan dat we zelf in het veld en vanaf de zijlijn voelden. Na 11-15 in de laatste set konden we helaas maar één punt incasseren.


Jong en (relatief) onervaren zijn we als team, maar we hebben gelukkig wel in de twee winnende sets kunnen laten zien dat we goed, energiek en attractief volleybal kunnen spelen. Inspirerend en leuk om vanaf de tribune te aanschouwen. Samen met enkele individuele acties werd het verschil gemaakt. De snelheid waarop we ook weer in een te hoge foutenlast terug vielen en tekort schoten in het oplossen van standaard situaties valt mogelijk ook op dezelfde onervarenheid toe te schrijven. Gebrek aan beleving en misschien wel zichtbare moedeloosheid was het gevolg en voelend aan de zijlijn. Acceptatie hiervan is het laatste dat we nu moeten doen, want we kunnen het dus wel! Nu lukte het twee sets, volgende keer misschien wel drie? We hoeven niet lang meer te wachten, want aankomende zaterdag (7 november) spelen we om 19.30 uur in Nijmegen tegen VoCASA.